سفارش تبلیغ
صبا ویژن
در جوانی، سخت در عبادت کوشا بودم .پدرم به من فرمود : «پسرکم ! کمتر از آنچه می بینم ، خودت رارنجه ساز که خداوند ـ عزّوجلّ ـ، هرگاه بنده ای را دوست بدارد، از او به کم خشنود می شود» . [امام صادق علیه السلام]
افق های دانش

                              لباس فضانوردان

از زمانی که هواپیماهای جت ابداع شد، خلبانان نیاز به لباس پرواز که فشار طبیعی زمین را فراهم سازد، احساس کردند زیرا د ر ارتفاعات زیاد فشار جو به شدت کم می شود و اکسیژنی برای تنفس وجود ندارد. معمولاً از این لباس ها وقتی استفاده می شود که فشار طبیعی درون کابین خلبان بنا به دلایلی کاهش می یابد. این لباس ها را از الیاف هایی می ساختند که دارای روکش نئوپرن بودند. این لباس ها همانند بادکنک منبسط می شوند و به بدن خلبان فشار می آورند. لوله یی هم از درون کابین به لباس خلبان وصل می شد که وظیفه تامین اکسیژن را به عهده داشت.

از زمانی که هواپیماهای جت ابداع شد، خلبانان نیاز به لباس پرواز که فشار طبیعی زمین را فراهم سازد، احساس کردند زیرا د ر ارتفاعات زیاد فشار جو به شدت کم می شود و اکسیژنی برای تنفس وجود ندارد. معمولاً از این لباس ها وقتی استفاده می شود که فشار طبیعی درون کابین خلبان بنا به دلایلی کاهش می یابد. این لباس ها را از الیاف هایی می ساختند که دارای روکش نئوپرن بودند. این لباس ها همانند بادکنک منبسط می شوند و به بدن خلبان فشار می آورند. لوله یی هم از درون کابین به لباس خلبان وصل می شد که وظیفه تامین اکسیژن را به عهده داشت.

هنگامی که ناسا برنامه مرکوری را آغاز کرد، لباس های فضایی به لباس پرواز خلبان ها بسیار شبیه بود، اما روی نئوپرن را با یک لایه از میلار آلومینیوم دار پوشاندند. علاوه بر این لباس فضایی مرکوری دارای چکمه، دستکش و کلاه ایمنی بود که با حلقه یی به لباس متصل می شد. این لباس به وسیله یک فن خارجی که فضانورد همراه داشت، خنک می شد. فضانوردان اکسیژن مصرفی خود را به وسیله لوله یی که به لباس وصل می شد، دریافت می کردند. هرچند لباس فضایی مرکوری آنها را از خطرات حفظ می کرد، اما هنگامی که پرفشار می شد، از کارایی آن کاسته می شد زیرا برای راهپیمایی فضایی طراحی نشده بود. به همین دلیل برای برنامه جمینی لباس های جدیدی طراحی شد که نه تنها برای وضعیت های اضطراری، بلکه برای راهپیمایی فضایی مناسب بود. لباس های برنامه جمینی از قالب هایی به شکل بدن انسان ساخته شده بود. این لباس ها روکشی داشت که فضانورد را در برابر ذرات ریز شهاب سنگ ها محافظت می کرد. فضاپیما نیز اکسیژن و هوای لازم برای خنک کردن لباس فضانورد را به وسیله یک لوله به فضانورد می رساند.

اما پس از برنامه جمینی فضانوردان دریافتند که هوا خنک کننده چندان مناسبی نیست. در موارد بسیار دمای بدن فضانورد در اثر راهپیمایی فضایی بالا می رفت و مه از درون کلاه ایمنی آنها را فرا می گرفت. به همین دلیل ناسا برای برنامه آپولو به فکر افتاد از لباس های کارآمدتر استفاده کند.

لباس فضایی برنامه آپولو؛ از آنجا که قرار بود فضانوردان در این برنامه در ماه نیز پیاده روی کنند، لباس ویژه یی طراحی شد که انجام این کار را امکان پذیر می ساخت. لباس فضایی آپولو شامل موارد زیر بود؛

- یک زیرپوش که با آب خنک می شد.

- بخش چندلایه برای تامین فشار؛

1- لایه درونی که از نایلون سبک وزن بود.

2- لایه میانی که نایلون با پوشش نئوپرن بود و فشار را تنظیم می کرد.

3- لایه بیرونی که فشار لایه های زیری را نگه می داشت.

- پنج لایه از میلار آلومینیوم دار که با چهار لایه از داکرون به هم بافته شده بود و وظیفه حفاظت گرمایی را به عهده داشت.

- دو لایه از کابتون که آن هم نارسانای حرارتی است.

- یک لایه دیگر با پوشش تفلون برای حفاظت در برابر ضربه

- یک لایه دیگر از جنس تفلون

این لباس به چکمه، دستکش، ابزارهای ارتباطی و کلاه با پلاستیک شفاف مجهز بود و برای راهپیمایی در ماه نیز تجهیزات اضافه داشت. یک کوله پشتی نیز اکسیژن و آب برای خنک کردن را تامین و دی اکسید کربن اضافه را حذف می کرد. این لباس روی زمین در مجموع 82 کیلوگرم وزن داشت، اما وزنش در ماه فقط 14 کیلوگرم بود. از لباس طراحی شده برای ماموریت آپولو در ماموریت اسکای لب نیز استفاده شد. پس از آنکه پرواز شاتل به کاری عادی تبدیل شد، فضانوردان مجبور نبودند هنگام پرتاب یا ورود به زمین لباس فضایی متداول را بپوشند تا اینکه سانحه چلنجر روی داد. در این حادثه، چلنجر لحظاتی پس از پرتاب منفجر شد و همه هفت سرنشین آن جان باختند. از آن پس ناسا پوشیدن لباس های فضایی را هنگام پرتاب و ورود به زمین اجباری کرد. از این لباس ها که ابزار جابه جایی فرازمینی (EMU) نام دارد، برای راهپیمایی فضایی و جابه جایی در ایستگاه فضایی استفاده می شود. هرچند لباس های فضایی امروزی کارایی خوبی دارند، ناسا هر روزه در جست وجوی لباس های فضایی بهتری است و طراحی و ساخت لباس ها (و گاهی بخش کوچکی از آن مانند دستکش که دارای ویژگی های خاصی باشد) را به مناقصه می گذارد. به همین دلیل برخی شرکت ها لباس هایی ارائه کردند که دارای ویژگی های بسیار جالب و قیمت های بسیار زیاد ( حدود 22 میلیون دلار) است. در سال 2008 نیز ناسا یک پروژه 745 میلیون دلاری را برای طراحی و ساخت لباس های فضایی نسل جدید به اجرا گذاشت.



سید حسین رضوی ::: دوشنبه 87/4/3::: ساعت 6:39 عصر


لیست کل یادداشت های این وبلاگ

>> بازدیدهای وبلاگ <<
بازدید امروز: 0
بازدید دیروز: 0
کل بازدید :3204

>> درباره خودم <<
افق های دانش
سید حسین رضوی
سید حسین رضوی متولد بهمن 1352 در شهرستان یزد هستم. اکنون به مدد الهی در خدمت فرزندان این مرز و بوم در مدارس یزد به خدمت مشغولم. نیمی از راه معلمی را آمده ام و با سابقه 15 سال تاکنون 4 جلد کتاب را تالیف کرده ام و تعدادی مقاله که در نشریات انتشار یافته است.

>>لوگوی وبلاگ من<<
افق های دانش

>>لینک دوستان<<

>>اشتراک در خبرنامه<<
 

>>طراح قالب<<